Рецензии на книги — Андрей Федоренко

Основания выставлять оценку и писать рецензию на этот раз крайне зыбкие - из трех романов прочитано полтора. А с другой стороны, мнение всё-таки сформировалось.

"Вёска" сразу цепляет реалистичностью, реальностью происходящего. Здесь, собственно, и эмпатию включать не надо - всё и так до боли просто и понятно, а в какой-то степени актуально и сейчас. Предельно политизированное противостояние двух языков и двух культур через трагедию одного маленького человека. Считал себя националистом, борцом за свободу народа? Ну так и поживи в деревеньке, прочувствуй себя одним из них, попробуй не только не спиться от дремотной тоски, но ещё и не отказаться от своих идеалов. На сколько тебя хватит?.. Антона хватает ненадолго. Вместо пробуждения самомознания народник ХХ века скатывается до "народного…

Продолжение знакомства с белорусскими авторами я считаю вполне удачным. Выбранная наугад в библиотеке книги из серии «Беларуская проза ХХІ ста­годдзя» прочиталась легко и быстро, без всяких сожалений о потраченном времению Весьма достойный сборник, состоящий из шести коротеньких повестей. Легко читается, сюжеты интересные, образы яркие и запоминающиеся, герои живые, и хотя повести кажутся немного незавершенными, общее впечатление от книги осталось очень хорошее.

Ланцуг О воровстве, последствиях, о том, как все взаимосвязано. На мой взгляд, в этой цепи получилось слишком мало звеньев, можно было бы писать и писать, но лучше так, чем слишком затянутое произведение.

Пра однаго пiсьменнiка Повесть из двух частей, довольно интересная, о писателе, который приехал в родные места «помирать», а…

Прочитала эту книжку и первое желание было поставить , настолько мне не понравилась Оксана, мне не понравилось, что она постоянно врёт - учителям, друзьям, папе. Даже из хороших целей, но ведь плохое это оправдывает! По крайней мере в моих глазах, я не понимаю такого, зачем так себя вести? Привлечь внимание отца, показать, что ей без него очень одиноко и тяжело. Как могу и понять, почему Оксана врёт учителям, шалит - от одиночества, от того, что мало видит папу. Но нет... Я не могу оправдать враньё, ведь по сути так и есть, как ни пытайся назвать это по-другому. Но потом, когда попыталась отстраниться от книги и взглянуть на происходящее как бы со стороны, непредвзятым взглядом, когда попыталась дать взвешенную оценку всему происходящему, когда попыталась взглянуть на ситуацию в целом,…

Андрэя Федарэнку ў беларускай літаратуры заўсёды адзначаюць, як выдатнага стыліста. Гэта адзін з нашых найлепшых сучасных празаікаў, а таксама адзін з маіх любімых беларускіх аўтараў. Гэтым разам ён вырашыў паспрабаваць сябе ў якасці аўтара дэтэктываў, і ў яго гэта бліскуча атрымалася. Я, і многія прыхільнікі творчасці Андрэя Федарэнкі, ужо даўно чакалі ад любімага аўтара выхаду паўнавартаснага рамана. Бо ў 2018 годзе быў апошні зборнік кароткай прозы, дагэтуль яшчэ некалькі, а хацелася б чаго-небудзь цэльнага, маштабнага. Вось нарэшце ў часопісе «Дзеяслоў» з’явіўся гэты раман, а праз некаторы час выйшаў асобнай кнігай у выдавецтве «Мастацкая літаратура». На першай жа старонцы аўтар паказвае нам, у рэчышчы якога жанру будуць разварочвацца далейшыя падзеі: «амаль усе крымінальныя…

Неблагая падлеткавая аповесць, памятаю, дачцэ-школьніцы спадабалася. Аднак гаворка ў ёй не столькі пра скарбы і захапляльныя прыгоды, колькі пра жыццё, побыт, сацыяльныя праблемы. Такая "падманка", але ж трэба неяк дзецям і пра жорсткі свет апавядаць. Дастаткова цнатліва напісана, хоць калі дарослы дзядзька знаходзіць у лесе дзяўчынку-падлетка... троху двухсэнсоўна гэта, хай сабе дзядзька быў "правільны". Сапраўды, твор для старэйшых школьнікаў, хоць ніякіх жорсткіх сцэнаў і словаў няма, аднак эўфемістычна, вельмі мякка розныя "жахі" згадваюцца - і побытавыя, кшталту жыцця з алкаголікамі, бамжавання дзяўчынкі, і іншыя, як прыставанні дальнабойшчыка. "Шчарбаты талер" - больш дзіцячая аповесць, больш прыгодніцкая, нават больш вясёлая, чым "Афганская шкатулка". Але і ў "шкатулцы" ёсць…

Признаюсь, я плохо знаю современную белорусскую литературу. Да и классиков, пожалуй, тоже не очень. Дает о себе знать тоскливость школьной программы по белорусской литературе. Так уж получилось, что вся эта «вясковая» проза, предсказуемость программных стихотворений, какая-то общая однонаправленность литературы были от меня бесконечно далеки. Такими же далекими, за редким исключением, остались и белорусские классики.

И тут мне попадается Федоренко, с которым мы не то что выпускники одного университета – одного факультета даже. Реальный, живой, близкий, понятный.

«Мяжа» - роман автобиографический. Композиционно это роман-эссе, то есть – вехи, этапы, памятное, важное. Ключевое слово, характеризующее роман, - искренность. Он действительно очень честный и, пожалуй, откровенный. Откровенный…

Ещё в детстве я посмотрела сериал по этой книге. И теперь захотелось почитать. А есть ли книга? Оказывается есть. И вот книга прочитана за три вечера. Такое наивное чтение пусть. Но такое лёгкое, и доброе. Что с книгой не хотелось даже расставаться. Автор так же здесь включил немногом всемирной истории. Наверно кто любит, приключение и историю советую.

Мне не спадабаўся галоўны герой "Вёскі" Антон Васкевіч. Ён не ведае, чаго ён хоча ад жыцця, ён не ведае, чаго хоча ад самога сябе. Яму не хапае рашучасці, упэўненасці не толькі ў самім сабе, але і ў каштоўнасцях...

1991 год. Антона адлічваюць з універа за палітычную ненадзейнасць. Ён вяртаецца ў родную вёску. Замест таго каб распачасць там сваю палітычна ненадзейныя справы (усе мы разумеем, пра што гаворка?), ён баіцца, апускае рукі, хаваецца за ўсялякую ерунду.

Яму прапануюць месца бібліятэкара. Там 21-годовы Антон п'е гарэлку з мясцовай шпаной, цалуецца з дзяўчынкай-сямікласніцай, займаецца сэксам з дзяўчынай, якая гатова рабіць гэта амаль што з усімі, і крычыць аб тым, што Жыве Беларусь! усім, хто ў п'яным угары згодны пра гэта слухаць. Такія справы!

Сябра Алеся Рамановіча, які прыехаў з…

Это одна из книг, которая попала ко мне в руки случайно. Глаза зацепились за фамилию Федоренко, память услужливо подсказала, что про "Мяжу" как-то упоминала pracsed , на первой же странице коротенькая глава "Хвабула" - и все, я пропала.

Именно на "Хвабуле" и стало понятно, что книга понравится. У меня есть дурацкая способность легко визуализировать прочитанное, несколько простеньких строчек, а мозг услужливо начинает рисовать картинку. Раннее утро, Федоренко с еще более меланхоличным лицом, чем на обложке, на вытянутой руке держит телефонную трубку, из которой доносятся завывания про "хвабулу" и ручьем текут слезы, собираясь в аккуратную лужицу на паркете.

Да и практически все, о чем пишет Федоренко, легко представить. Зима или лето, деревня или город - все просто появляется перед глазами…

Хорошая летняя книга , о приключениях , о лете. Читать её было легко , думаю лет десять назад она привела меня в восторг . Сейчас же больше вызывает улыбку , не ссмотря не на что все кончилось хорошо. В проведении Оксаны виноваты скорее родители чем она. Это способ привлечь внимание взрослых . По характеру она больше мне напоминает Пепи длинный чулок. Озорная выдумщица , но в глубине души это одинокий ребенок.

Які вони різні та цікаві- сучасні письменники Білорусії. Андрусь Горват- добрий, насмішкуватий. Алексієвич С. - правдива, сувора, чесна. Мартінович В.- "літературоцентричний". Федаренко А.- сумний та відвертий. В "Тиші" головні герої , яких вже сільськими не назовеш, але й міськими- теж не можна. Ніби то не дурні, але і не розумні. Добрі, та доброти наче соромляться. Роботи не цураються, та виходить не дуже справно ( здивувала, чесно кажучи, цитата про "національну білоруську хворобу") Історія життя хлопчика, яку ми від нього почули, не тішить. Йому хочеться мати друга, бо батько - рідкий та чуднИй гість, дядьки- смутний натяк на Горьковських з "Дитинства", вчитель швидко зник. З кого брати приклад, коли виховання таке, що близьки зайняті переглядом TV біля помираючої бабусі?…

Як пераадолець пісьменніцкую дэпрэсію і ці варта гэта наогул рабіць? Навошта гандляваць талентам і душой? Навошта распранацца перад публікай? І чаму працягласць жыцця пісьменніка не залежыць ні ад здароўя, ні ад таленту? Адказы на гэтыя пытанні шукаў Андрэй Федарэнка ў рамане-эсэ “Мяжа”, што складае большую частку кнігі.

У гэтых пошуках, у дэклараванай і спраўджанай аголенасці, у здзіўленні ад таго, што змог перажыць-пераадолець шмат жахаў, у спробах рэвізіі ўсяго свайго жыцця, дзе нямногае паказвала на тое, што з Федарэнкі атрымаецца пісьменнік, бачыцца адначасова рытуал, прыхаванае какецтва і адчай.

Што насамрэч робіць Андрэй Федарэнка, калі згадвае раннія творы разам з рэакцыяй крытыкаў на іх, калі аналізуе вытокі сваіх сюжэтаў і свайго натхнення? “Мяжа” не проста аўтабіяграфія, гэта…

Складана патлумачыць, наколькі важны гэты аўтар асабіста для мяне. Адзін з любімых сучасных літаратараў, неверагодна таленавіты, адораны, той чалавек, які сапраўды жыве літаратурай і не ўяўляе жыцця без яе. З Федарэнкам звязаная і мая навуковая дзейнасць: першую курсавую на другім курсе пісала па ягонай аповесці “Ланцуг”, а з чацвёртага курса ўшчыльную занялася яго творчасцю, вынікам чаго сталі дыпломная, магістарская, а цяпер рыхтую кандыдацкую дысертацыю, дзе Федарэнка з раманам “Мяжа” адзін з галоўных герояў. Таму не трэба тлумачыць, што Федарэнку я бязмежна люблю. А яшчэ ён адзін з тых аўтараў, якога я магу чытаць няважна пра што, галоўнае як. Гэта неверагодная здольнасць зачараваць словам, апісаць простыя рэчы так, як табе ніколі б не прыйшло ў галаву. Піша ён даволі традыцыйную…

Несколько лет назад я читала рассказы этого автора, но оценила его по достоинству только после «Нічыё». Федоренко называют одним из лучших прозаиков современной белорусской литературы. Однако, как ни странно, писатель более известен своими рассказами для детей и подростков («Афганская шкатулка», «Шчарбаты талер»), чем «взрослыми» серьезными произведениями. В 1995 году А. Федоренко стал лауреатом Литературной премии им. И. Мележа за роман «Смута». Книга вкючает в себя повести «Вёска», «Нічыё» и роман «Рэвізія».

«Вёска» Cтудента Антона Васкевича отчисляют из института… официально «за пьянство», неофициально «за национализм и политическую неблагонадежность». 1990 год. Провозглашение независимости Республики Беларусь, белорусизация, молодежь участвовала в митингах, говорила по-белорусски.…

Літаратуразнаўцы нібыта напісалі пра Андрэя Федарэнку шмат, але празаік па-ранейшаму застаецца загадкай. З першага погляду ягоныя творы апавядаюць пра звычайныя лёсы людзей. Здаецца, Федарэнка можа напісаць твор пра любога (!) чалавека. Пра яго адносіны з блізкімі, пра тое, як ён ездзіць на рыбалку або па грыбы, пра яго працу і сямейныя дачыненні - то бок пра самае-самае будзённае. Але пісьменнік знойдзе ў кожным лёсе нейкую струну, якая гучыць як камертон. І прачытаўшы такі тэкст, гэты гук доўга яшчэ застаецца ў тваёй душы і штосьці ў ёй вярэдзіць і прымушае думаць і разважаць.

Кніга “Ціша” сабрала пад сваю вокладку дзве аповесці “Ціша” і “Дзядзька Адольф” і 10 невялікіх апавяданняў. Сам празаік прызнаецца, што гэтая кніга яму найбольш дарагая, бо і аповесці напісаныя апошнім часам,…

Гэта лепшая беларуская прыгодніцкая аповесць для дзяцей, што я чытаў!!! Заўважце - не проста на беларускай мове, а менавіта беларуская. Таму што і падзеі ўсе адбываюцца ў Беларусі, і напісана добрай беларускай мовай, і - самае галоўнае - разгадка таямніцы аказалася магчымай толькі праз веданне беларускай мовы. Цудоўна! Што тычыцца сюжэту, то ён немудрагелісты: да дзяўчынкі трапляе старажытны талер, як высвятляецца, адзін з трох, што могуць адкрыць таямніцу скарба, схаванага французскім афіцэрам у 1812 годзе. І вось пяцёра сяброў пачынаюць разгадваць загадкі скарба. Але ў іх ёсць канкурэнты - звычайныя бандзюкі, якімі верхаводзіць нячысты на руку загадчык музею, таксама мараць пра старажытнае золата... Што я вельмі цаню ў дзіцячых кнігах апроч цікавага сюжэту і добрай мовы -…

Большое спасибо pracsed , без нее я бы может так никогда и не узнала про такого замечательного автора.

Вёска. Повесть зацепила просто с первой страницы. Есть в ней нечто такое, свое обаяние и притягательность. Хотя, казалось бы, в начале ничего особенного: студента Антона Васкевича исключили из университета, по официальной версии «за пьянство», по неофициальной – за национализм. И вот этот парень, окруженный ореолом невинного мученика, возвращается домой, в деревню, к матери, а за ним тянутся «щупальца режиму»: и письма его читаю и изымают, и брату угрожали, и вроде как на работу не должны брать, потому что должны быть звонки «оттуда сверху». Перспективы ни разу не радужные. Но Антон кое-как устраивается на месте и начинает творить такое-такое... Как пример для подражания ну его втопку,…

Кніга, якая вярнула мяне на 7 год назад. Мне ўсё так жа 13 і я разам з героямі кнігі мару знайсьці скарбы, якіх незьлічоная колькасьць у нашай беларускай зямлі. Адна з праблемаў сучаснай беларускай літаратуры — амаль што поўная адсутнасьць годных твораў для дзяцей і падлеткаў. Дзякуй "палескім рабінзонам" Янкі Маўра ды яго ж "таварыству ваяўнічых тэхнікаў" за тое, што дзецям усё ж такі ёсьць пра што пачытаць па-беларуску акрамя вайны і вёскі. І вось гэты твор Андрэя Федарэнкі. Ён цудоўны настолькі, наколькі можа быць цудоўнай прыгодніцкая аповесьць для дзяцей. Героі — пяцёра школьнікаў: Чэсь, Міхась, Зьміцер, Аксана, Каця. Некаторыя зь іх гарадзкія, а некаторыя жывуць у вёсцы. Што іх аб'ядноўвае акрамя вёскі Паплавы, дзе ўсе яны сустракаюцца? Дзіцячае жаданьне прыгодаў, незвычайных…

Раскоша дагматычнасцi

Экслібрыс "Звязды"

Андрэй Федарэнка. "Сечка".

Літаратурныя эсэ. "Галіяфы", 2012.

У літаратуры заўсёды ёсць кнігі, якія катэгарычна акрэсліваюцца як "must rеаd" — кнігі, абавязковыя для чытання. Вядома, можна спрачацца пра адпаведныя спісы для школьніцы і пенсіянера, але корпус такіх тэкстаў у любой літаратуры паступова назапашваецца, праціскаецца ў школьную праграму, робіцца агульным для ўсёй нацыі полем знакаў і сэнсаў, тым, што грамадзяне краіны ведаюць, нават калі не чыталі.

Класічная літаратура — гэта форма нацыянальнай рэфлексіі. І "чытаць абавязкова" — не для асалоды ці модных размоў. Гаворка ідзе пра перыядычную фіксацыю гісторыі краіны, пра мастацкі аналіз таго, што адбываецца з пэўным народам. Калі не асэнсоўваць сваю рэчаіснасць, жыццё ператвараецца ў…

Моцна!:) Пасля Федарэнкі заўсёды шукаеш, чаго б яшчэ пачытаць па-беларуску:) І знаходзіш яшчэ Федарэнку:)