Гэта кніга, якая, як мне здаецца, не зусім шведская - яна мае ўніверсальны характар, то-бок замяні імёны герояў, назву мясцовасці, і падзеі маглі б адбыцца на беларускім Палессі.
Шведская парачка забівае некалькі чалавек. Усе ахвяры выпадковыя. Забойствы без дай прычыны. Так раман пачынаецца. і далей усё развіваецца ад гэтай першай главы. Усе главы кнігі звязаныя з першай, але гэта не лінейны іх працяг. Гэта нібы апавяданне пра адну і тую ж падзею, але з розных бакоў. Іда Ліндэ апісала гэтыя забойствы і вачыма забойцаў, і вачыма блізкіх ахвяраў.
На другой главе, як гэта было са мной, можа падацца, быццам чытаеце зборнік апавяданняў. Адолейце другую главу (першая і так цікавая) і вы далей усё зразумеце - і кніга, спадзяюся, вам зойдзе. Яна глыбейшая, чым можа падацца з анатацыі. Але… Развернуть
Для аматараў скандынаўскага мастацтва. Вострае пачуццё адзіноты і жаданне даказаць, што жывы.Вельмі спадабалася мова перакладу і фармат - некалькі маленькіх расказаў, звязаных паміж сабой. Палучыла асалоду, чытаючы.
Адзінота ... Такое давячае, густое пачуццё, якое аддзяляе цябе ад свету. Вось пра што гэтая кніга. Менавіта пра ўчэпістае пачуццё пакінутасці. Пра тое, што ты сам-насам супраць усяго свету.
Кніга цалкам не асацыюецца са Швецыяй. Такой квітнеючай, добраўпарадкаванай і ідэальнай. Чытаючы я ўвесь час лавіла сябе на думцы, што аўтар забыты, патрапаны жыццём, непрызнаны геній, які дажывае свой век у богам забытай хрушчоўцы з драўлянымі аконнымі рамамі, у якія холад пранікае без праблем, з вьевшімся пахам Прымы і ўціскальнай атмасферай блізкага канца.
Апавяданне пачынаецца з забойства трох чалавек. І чытач пагружаецца ў свет забойцаў і жерт. І тут усё далёка не так проста. Свет ніколі не дзяліўся на чорнае і белае. Не, свет поўны адценняў шэрага. Нам удаецца прасачыць як кожны з… Развернуть
Кнігу я набыла абсалютна выпадкова. Гэта быў спякотны дзень у Менску і больш за ўсё ў той момант мне хацелася як раз паехаць на поўнач і памерці. Калі ўбачыла гэтую назву і вокладку ў кнігарні - пабегла на касу. Я не ведала, што чакаць ад гэтай кнігі і планавала атрымаць асалоду калі не ад рамана, то ад рамантычнасці і нечаканасці сітуацыі.
Я нічога не гугліла ні пра аўтарку, ні пра гісторыю напісання, ні нават пра сюжэт. Мне было нецікава. Я цалкам аддалася моманту і была троху расчараваная, калі гісторыя пачалася з забойства. "Чарговая скандынаўская трылерная хтонь" - падумала я, але дастаткова хутка зразумела, што памылілася.
Па-першае, кніга зусім не адпавядае маім стэрэатыпным уяўленням пра Швецыю. Ніякіх ікей, стылёвасці, багацця, высокага узроўню жыцця. Персанажы скардзяцца на… Развернуть
Выживет ли трехмесячный потерявшийся щенок один в лесах Норрланда?
Но главный вопрос даже не в этом: кто он и для чего он родился? Найдет ли он ответ?
Эта история написана с точки зрения собаки: лес, времена года и контакты с живыми существами воспринимаются читателем через нос, глаза и уши одинокого зверя. Керстин Экман находит нужные слова, чтобы донести до нас бессловесные чувства собаки ("ибо бессловесные животные имеют чувство") и ее непонятную тоску.
Далеко не детская книга. И уж совсем не детектив.
Героиня, полицейская, ждёт коллегу, который её подвезёт. Вместо коллеги приезжает незнакомец, она садится к нему в машину, и они едут по стране (Швеции), убивая случайных людей.
Книга построена как сборник историй, каждая из которых оказывается связана с остальными; в первой мы видим убийц, в последующих - родственников их жертв, осмысляющих произошедшее, или снова убийц, но до или после случившегося. Хорошо написано, но у меня в душе на книгу ничего не откликнулось - просто прочитала.
Книга заявлена как драма не столько криминальная, сколько социальная: юг Швеции всегда был богаче, а на севере жизнь всегда была труднее, и юг всегда выкачивал с севера ресурсы - например, вырубал леса. Я это не очень прочувствовала во время чтения.
Мне кажется, книга ориентирована скорее на кого-то, кого эти… Развернуть
