Последние издания книг Станислава Виткевича

«Ненасытнасць» Станіслава Ігнацы Віткевіча лічыцца най­лепшым раманам аўтара. Антыўтапічная фантазія, напісаная ў 20-я гады XX стагоддзя, апісвае працэс сталення галоўнага героя на фоне рэвалюцыйнага кітайскага ўварвання ў Еўропу і распаўсюджання новай веры. Сімвалам гэтай веры з’яўляецца таблетка, прыняцце якой дазваляе змяніць света­погляд, а таксама падавіць індывідуаль­насць і знішчыць асобу як такую. Кніга насычана эротыкай, філасофіяй, палітыкай і мас­тацт­вам — праз пагружэнне ў іх персанажы імкнуцца спато­ліць сваю прагу жыцця і заглу­шыць метафізічны жах існавання.

„Sonata Belzebuba" to dramat Stanisława Ignacego Witkiewicza, powszechnie znanego jako Witkacy, który był wszechstronnie uzdolnionym pisarzem, malarzem, dramaturgiem oraz filozofem.
„Sonata Belzebuba" to utwór poruszający problematykę tworzenia dzieła sztuki z perspektywy psychologicznej oraz ideowej. Opowiada historię młodego kompozytora, Istvana, który próbuje osiągnąć sztukę doskonałą w swoim dziele muzycznym.

„Oświadczam oficjalnie, że piszę poważnie i chcę wreszcie coś bezpośrednio pożytecznego zdziałać…” - Stanisław Ignacy Witkiewicz
W książce Witkiewicz rzedstawił swój – bardzo krytyczny – stosunek do narkotyków i innych używek oraz przeżycia związane z ich zażywaniem.
Witkacy zabiera nas przede wszystkim w podróż po własnych, legendarnych (jakże bogatych!) doświadczeniach i eksperymentach związanych z zażywaniem najrozmaitszych tytułowych narkotyków. Nie interesuje się jednak ich negatywnym oddziaływaniem na ciało, to pozostawia specjalistom; interesują go wyłącznie skutki psychologiczne. Nad całością tekstu unosi się przeświadczenie, iż każdy ""drog"" potęguje i wyzwala w nas tylko to, co już i tak mamy w sobie.

Tom zawiera pięć najbardziej znanych, najczęściej granych i najdojrzalszych sztuk Stanisława Ignacego Witkiewicza („Witkacego”). Są to takie dramaty jak: „W małym dworku”, „Janulka, córka Fizdejki”, „Matka”, „Sonata Belzebuba” i „Szewcy”.

Młody chłopiec, syn srogiego barona-browarnika, wraca po maturze do rodzinnego dworu. Wydarzenia rozgrywają się bardzo szybko. W ciągu jednej nocy śmierć ojca i podwójna inicjacja seksualna oraz szereg dziwacznych znajomości, które zniechęcają naszego bohatera do sztuki, filozofii i religii, potem nacjonalizacja rodzinnego majątku, cios ze strony kochanki (rozbuchanej, starzejącej się femme fatale) i „upadek” matki w ramiona dziarskiego przedstawiciela „ludu”. Barwnym tłem tego dramatu jest wyuzdana political fiction: pogrążona w chaosie Polska, otoczona republikami bolszewickimi, w Rosji zwyciężyli biali, by zaraz ulec potędze bezdusznych Chińczyków. W atmosferze przygniatającej schyłkowości (upadek w różnych formach i kierunkach dotyczy wszystkich i wszystkiego), w ogólnym dojmującym nienasyceniu, wpływy zdobywa demoniczny, nieodgadniony Mąż Opatrznościowy — krzywonogi Generał-Kwatermistrz Kocmołuchowicz.

Młody chłopiec, syn srogiego barona-browarnika, wraca po maturze do rodzinnego dworu. Wydarzenia rozgrywają się bardzo szybko. W ciągu jednej nocy śmierć ojca i podwójna inicjacja seksualna oraz szereg dziwacznych znajomości, które zniechęcają naszego bohatera do sztuki, filozofii i religii, potem nacjonalizacja rodzinnego majątku, cios ze strony kochanki (rozbuchanej, starzejącej się femme fatale) i „upadek” matki w ramiona dziarskiego przedstawiciela „ludu”. Barwnym tłem tego dramatu jest wyuzdana political fiction: pogrążona w chaosie Polska, otoczona republikami bolszewickimi, w Rosji zwyciężyli biali, by zaraz ulec potędze bezdusznych Chińczyków. W atmosferze przygniatającej schyłkowości (upadek w różnych formach i kierunkach dotyczy wszystkich i wszystkiego), w ogólnym dojmującym nienasyceniu, wpływy zdobywa demoniczny, nieodgadniony Mąż Opatrznościowy — krzywonogi Generał-Kwatermistrz Kocmołuchowicz.

„Na przełęczy” autorstwa Stanisława Witkiewicza to książka, która jest poświęcona Tatrom oraz życiu mieszkających tam górali.

Autor książki będąc na wakacjach właśnie w Tatrach postanowił opisać swoją wycieczkę po nich oraz relacje z góralami. Zabierze on Nas również przez Przełęcz Mięguszowiecką wprost do Morskiego Oka.

Stanisław Witkiewicz jest tak bardzo zafascynowany widokiem gór, że widzi je wzrokiem zarówno turysty jak i malarza.

Pożegnanie jesieni – to powieść autorstwa Stanisława
Ignacego Witkiewicza.

Powieść opowiada o dojrzewaniu i upadku młodego dekadenta
Atanazego Bazakbala. Jego działania i wszelkie eksperymenty (narkotyczne,
erotyczne, psychiczne) doprowadzają do samobójstwa jego żonę, zaś on sam popada
w całkowitą zależność od Heli Bertz; pierwowzorem tej postaci była żydowska
piękność, Izabela Hertz (Izabela Stachowicz).

Powieść stanowi również rozważania na temat przyszłości,
studium dekadencji (upadek wartości, sekularyzacja, znużenie światem) i opis
ówczesnego rozwoju społecznego, etapów rewolucji i tego w jaki sposób degraduje
ona świat „pożerając własne dzieci” (w imię szczytnej idei niwelistycznej –
staje się dyktaturą).

Autor wyraża swoje przekonanie o końcu kultury indywidualistycznej.

„Niemyte dusze” (1936) uważa się za błyskotliwą, parodystyczną i mocno kontrowersyjną diagnozę zbiorowości i jednostki. Zafascynowany Freudem, Witkacy zaleca psychoanalizę jako lekarstwo chroniące przed nadciągającym kataklizmem. Sam autor nadał dziełku podtytuł: "Studium psychologiczne nad kompleksem niższości, węzłowiska upośledzenia przeprowadzone metodą Freuda, ze szczególnym uwzględnieniem problemów polskich". Znakomita interpretacja Michała Breitenwalda.

Pożegnanie jesieni jest najbardziej znaną powieścią Stanisława Ignacego Witkiewicza. Jej tematem są przeżycia grupy dekadentów (z Atanazym Bazakbalem na czele), którzy na co dzień żyją w dusznej i męczącej atmosferze głębokiego kryzysu egzystencjalnego i kulturowego; w których – jednakże – każdego dnia odzywa się w sposób namacalny potęgujące się poczucie „metafizycznej dziwności istnienia”. Tymczasem ani „rozmowy istotne”, ani też rozmaite eksperymenty psychologiczne i artystyczne, które są udziałem głównych bohaterów, nie zapobiegną postępującej degrengoladzie. W tle dokonują się bowiem gwałtowne przemiany społeczno-polityczne zmierzające do rewolucji „niwelistycznej”, która nie tylko spowoduje powszechną mechanizację (połączoną z od­in­dy­wi­duali­zo­wa­niem człowieka), ale również zniszczy religię, filozofię i sztukę. Witkiewicz w Pożegnaniu jesieni ukazuje zatem dobitnie i sugestywnie – w charakterystyczny dla siebie sposób: na poły groteskowo, na poły realistycznie – tragiczną wizję unicestwienia jednostki („Istnienia Poszczególnego”) oraz upadku całej kultury.

Szewcy, właśnie ukazujący się na audiobooku, są znanym dramatem Stanisława Ignacego Witkiewicza, niezwykle utalentowanego pisarza i malarza, artysty w pełnym tego słowa znaczeniu, autora takich dzieł jak 622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta, Nienasycenie, W małym dworku, Metafizyka dwugłowego cielęcia, Kurka Wodna, Wariat i zakonnica..
W Szewcach, które w wersji audio czytają Małgorzata Regent, Janusz Żak oraz Tomasz Czarnecki, pisarz w groteskowy sposób ukazuje losy ludzi, którzy cierpią z powodu ciężkiej, a jednocześnie bezsensownej pracy. Ich ciemiężycielem jest Robert Scurvy, który z obawy przed buntem swoich pracowników, przeprowadza zamach stanu, dzięki któremu zdobywa władzę.

Zypcio Kapen tuż po maturze wpada w oszałamiający wir wydarzeń. Śmierć ojca i rozwiązłość matki, szereg dziwacznych znajomości, eksperymenty seksualne i nadchodząca wojna szybko prowadzą go do dorosłości, małżeństwa, morderstwa, służby wojskowej i wielu rozterek egzystencjalnych. Tłem zmagań Zypcia jest gargantuiczna political fiction: Polskę otaczają republiki bolszewickie, w Rosji zwyciężyli biali, by zaraz ulec potędze Chińczyków. W atmosferze schyłkowości wpływy zdobywa demoniczny Mąż Opatrznościowy – Generał-Kwatermistrz Kocmołuchowicz. Po bitwie, wzorowanej na rewolucji bolszewickiej, Polska zostaje opanowana przez armię chińskich…

Stanisława Ignacego Witkiewicza – filozofa, prozaika, poetę, dramaturga, malarza i fotografa zapewne zna każdy. Prawdopodobnie każdy też doskonale wie o jego eksperymentach ze środkami psychoaktywnymi. „Narkotyki” uważa się za jeden z najbardziej interesujących opisów wpływu kilku z nich (m.in. morfiny, peyotlu, kokainy, eteru, alkoholu i nikotyny) na percepcję i funkcjonowanie organizmu. I oto przed Państwem zapiski artysty we wspaniałej interpretacji Michała Breitenwalda. Witkacy dzieli się w nich osobistymi przeżyciami, jakich doświadczał po zażyciu każdego ze specyfików. Co zastanawiające, w swojej rozprawie pokusił się też o akcenty dydaktyczne i moralizatorskie. Dzieło ze wszech miar wyjątkowe! Czyta Michał Breitenwald

Niedokończona, ostatnia powieść Witkacego. Głównymi bohaterami są dwaj przyjaciele: Izydor i Marceli. Ich relacja zostaje wystawiona na próbę, gdy jeden żeni się z byłą dziewczyną drugiego. Fabuła jest pretekstem do ukazania ważnych problemów społecznych. Witkacy prezentuje tu swój specyficzny system filozoficzny, narzeka na upadającą sztukę i literaturę.

Pożegnanie jesieni to powieść wyjątkowa i wyjątkowego autora. Głównym jej wątkiem jest obsesyjna miłość Atanazego - ambitnego intelektualisty, filozofa i Heli Bertz - pięknej bestii, kobiety o umyśle wybitnym. Pojedynki, zdrady, namiętne romanse, zabójstwo, podróże i libacje. A w tle szaleje rewolucja. Wszystko przesycone melancholią, niemalże psychodeliczną atmosferą zagubienia. Uczta dla smakoszy wyrafinowanego języka, intelektualnych dywagacji i diabelskiego wręcz humoru.
Czyta: Krzysztof Wakuliński

Debiutancka powieść Witkacego, kt?rej inspiracją był jego burzliwy romans z wybitną aktorką, Ireną Solską – niewydana za życia autora z powod?w osobistych oraz dlatego, że zawiera śmiałe sceny erotyczne. Dla tytułowego Bunga, początkującego artysty, kobieta artystka jest obietnicą wtajemniczenia w dziwne i niezwykłe misteria metafizyczne. Bungo pożąda Akne, śpiewaczkę operową, pragnąc posiąść ją nie tylko fizycznie, ale i duchowo. Młodzieńcza miłość kształtuje subiektywny obraz wyidealizowanej kochanki jako b?stwa, tłamszonego przez otoczenie. To prowadzi do urojonego wyobrażenia siebie jako wybawcy. Wizja ukochanej i własnej roli zmienia się w zderzeniu z rzeczywistością. Bohater stacza się i przeobraża zgodnie z oczekiwaniami Akne, przyoblekając maskę tyrana, brutala i sadysty.

Dzieło Stanisława Witkiewicza zatytułowane "Na przełęczy" należy do grona klasycznych utworów opiewających urodę Tatr oraz witalność tamtejszych górali. Punktem wyjścia do dalszych obserwacji i rozważań stał się letni pobyt autora w Tatrach i jego wycieczka przez Przełęcz Mięguszowiecką do Morskiego Oka. Witkiewicz spogląda na góry zarówno okiem zafascynowanego widokami turysty, jak i doświadczonego artysty malarza. W swoistej formule synkretycznej łączy malarskie opisy krajobrazów, sylwetki mieszkańców dawnego Zakopanego i rozważania psychosocjologiczne. Nie stroni przy tym od góralskiej gwary. Jak wskazuje tytuł, jest to opis momentu przejściowego między dwiema epokami w dziejach góralszczyzny, a samą książkę sytuować trzeba pomiędzy dwiema wielkimi epokami w polskiej literaturze: pozytywizmem i Młodą Polską. Tom niniejszy jest reprintem wydania pierwszego z roku 1891, opatrzonego bogatym zbiorem ilustracji autorstwa samego Witkiewicza.

Groteskowy dramat Stanisława Witkiewicza (Witkacego), pisarza, [b]malarza[/b], poety, [i]filozofa[/i] i teoretyka sztuki, głównego wyraziciela katastrofizmu w literaturze polskiej.

Napisane w 1932 roku "Narkotyki" są swojego rodzaju rozprawą Stanisława Ignacego Witkiewicza zarówno z własnymi słabościami, jak i z panującą wśród jemu współczesnych opinią na temat jego stylu życia i skłonności do uzależnień. Witkacy opisuje własne stany "pod wpływem"poszczególnych narkotyków, swoje upadki, słabości, powroty do nałogów, ale i fascynacje.