Рецензии на книги — Наталка Бабина

Адлюстраванне рэчаіснасці - Рыбін горад, плыўная ява-няява, нібыта такая самая, але троху іншая, падступная, віртуальная (зыходзячы з першага забытага значэння - поўная магчымасцяў), альтэрнатыўная. Беларусь пазнавальная і адначасова скажоная ў адбітку вялікай ракі часу. Чытай між радкоў хваляў.

Традыцыйная. Беларусы і вёска - гэта назаўжды. У прынцыпе лагічна апісваць асяроддзе бытавання. Хоць за апошнія гады на вяршыні харчовага літарацкага ланцуга пісьменнікі гарадскія, адпаведна і горад займае ўсё больш месца на кніжнай паліцы - усё адно вёска баліць няспынна, як нячыстае сумленне. Такім чынам, перад намі тыповая сучасная палеская вёска, з старымі бабцямі і іх маладзейшымі дзецьмі, што прыехалі на лета, абавязковым алкашом, стандартнай на вёску бажавольнай, харошым брыгадзірам,…

Спачатку прадугледжвалася, што гэтая кніга будзе чарговым жыхаром маёй сумкі, якога я буду выцягваць вонкі толькі ў транспарце. Але ж, халера, занадта апынулася цікавай для паўгадзіннага і не заўсёды штодзённага чытання.

Дынамічны сюжэт, «смачная» мова і трапныя выбліскі гумару — тое, за што мне гэтая рэч спадабалася. Адзінае, чаго я не зразумела, дык гэта НАВОШТА, ну навошта першую главу трэба было рабіць такой? Прачытаўшы яе, чалавек яшчэ добра задумаецца, ці варта працягваць. Бо гэта проста суцэльная гідота. Але ж тое, што адбываецца далей, не мае ніякага дачынення да таго, што апісваецца (ну навошта?!) у першай главе. Я б і параіла пачаць адразу з другой, але ў тэксце, на жаль, будзе адна адсылка да главы №1. Трывайце, карацей кажучы :)

А твор варты, безумоўна.

Бувають такі люди, вік яких немає ніякого значення для здібності потрапляти у якісь халепи та шукати пригод на свою п’яту точку. Саме такою людиною є п’ятдесятирічна Алка Бобильова. З самого свого народження (друга близнючка, яку ще б трішечки і зашив би у пологових путях фельдшер) її супроводжують якісь каверзи. Однак дитяча збитошність – то зрозуміле. Після втрати маленької донечки Алка не може оговтатися тривалий час. Минуло вже сімнадцять років, протягом яких вона і наркоманкою була, і в тюрмі побувала, і із алкоголічки перетворилася на п’яничку. Чоловік вже давно махнув на неї рукою, а тепер ще й, подавшись на вибори, вирішив взагалі розлучитися (звісно, задля довгоногої ляльки). Сестра Уляна, яка вже трішки втомилася від опіки над сестрою, наразі працює у виборчому штабі…

Я б паставіла тры з паловаю, але, выбіраючы паміж тры ці чатыры, усё ж тры. Нам патрэбная такая літаратура. Лёгка напісаная пра нас, пра нашыя рэаліі. Дзе й нашаму мінуламу ёсьць месца. Пачала я трыўмфальна, але хутка злавіла сябе на думцы, што стыль мне нагадвае... расейскія іранічныя дэтэктывы (саграшыла з Данцоваю ў дзяцінстве). Таму застаўся гаркаваты прысмак. І пакуль не аформіліся думкі, але лініі скарбу ды дзіраў у мінулае мяне тут крыху бянтэжаць.

Вся книга написана в черных красках. Иногда промелькнет серый... Так и хочется сказать (даже прокричать) автору: "Не все так плохо в этом мире!" Очень депрессивно мрачно и уныло.