4.5

Чытала раней урыўкі, то ведала, што мне спадабаецца. Набыла папяровую кнігу. Не шкадую, хоць тыя "рэкламныя" строфы былі найбольш яркімі.

Як уласціва сучаснай паэзіі, тутака няма лінейнага сюжэту, пераважае доўгі радок, надзіва ёсць рыфма, часам выкшталцоная, даволі іроніі, гульні словаў, яркіх вобразаў, троху эротыкі ды правакацыі.

Нейкая пані-спадарычня піша сястры (сяброўцы) лісты з далёкага краю, спрабуючы яго патлумачыць - міфічную Сарматыю, дзе можна паразумецца з тутэйшымі, калі троху балакаеш на лаціне. Інтэрпрэтацый, як мае быць у сучаснай літаратуры, безліч. Калі я прымружваю вочы "рамантычна", то бачу ў апавядальніцы згубленую ў часе падарожніцу, сучасную жанчыну ў вялікакняскім кантэксце. Калі я ўглядаюся "рэалістычна", заўважаю гараджанку на мужавай вясковай радзіме.

У апісанне Сарматыі і сарматаў - аскепкі пераасэнсаваных і асучасненых традыцыйных вобразаў, нібыта знаёмых, але ператканых на новых цішотках "квяцістым пэрсыдзкім пасам".

Мора сармата – гэта пара партоў,
у якія яго не пускаюць без пашпартоў,
і калі яго выпускаюць з цёмнай каморы,
ён, як абвараны, бегае ад мора да мора.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Мора сармата разліваецца ў яго ў галаве.

Паэма прысвечаная мужчыну ("ты пытаесься, што мяне сюды прывяло. Калі праўду, то - срамата аднаго сармата"), мае намёк на рэальнае здарэнне ў біяграфіі аўтаркі ("сьпярша разьбяруся з адной сукай"), троху адсылак на іншыя тэксты (куды без іх), утрымлівае прыкрыты далонькай кропкі мат ("Ну, а так я, лічы, свая тут. Каб мела чым, давялося б ісьці і прылюдна я*аць кабылу").

Разумею катастрофу жанравай умоўнасці ў нашы постпостмадэрновыя дні, але ж як на мяне, старую зануду, гэта не паэма, а цыкл вершаў. Паэма вымагае большага аб'ёму, больш складанага сюжэту, большай колькасці персанажаў і іх дачыненняў. Хочацца больш гульні, яркасці, сраматы сармата. Усяго больш)

Асобныя частачкі - проста цуд.

Нават сынагогі тут — абарончага тыпу,
мне неяк страшна падумаць пра іх мячэты.
Вось, калі сьцісла, motto майго бэд трыпу:
хочаш быць зь іх мужчынам — бяры мачэтэ.
Час нерухомее ў жылах ад маразоў —
месяц бяз сну і пяць стагодзьдзяў бязь візы.
Рэчы тут маюць больш за адзін назоў.
Я буду трымаць цябе ў курсе.
Твая Алаіза.

По-русски...

Здесь...

Я читала отрывки раньше и знала, что мне понравится. Купила бумажную книгу. Не жалею, хоть те "рекламные" строфы оказались самыми яркими.

Как характерно для современной поэзии, нет линейного сюжета, строчка длинная, на удивление есть рифма, иногда изысканная, хватает иронии, игры слов, ярких образов, немного эротики да провокации.

Женщина пишет письма сестре (подруге) издалече, пытаясь объяснить мифичную Сарматию, где общаться с местными жителями можно если немного болтаешь на латыни. Интерпретаций, как и положено в современной литературе, множество. Когда я прищуриваю глаза "романтически", то вижу в рассказчице потерянную во времени путешественницу, современную женщину в контексте Великого Княжества. Когда я смотрю "реалистично", то замечаю горожанку на деревенской родине мужа.

В описании Сарматии и сарматов - фрагменты переосмысленных и модернизированных традиционных образов, знакомых, но вплетенных в новые футболки "красочным персидским пасом".

Мора сармата – гэта пара партоў,
у якія яго не пускаюць без пашпартоў,
і калі яго выпускаюць з цёмнай каморы,
ён, як абвараны, бегае ад мора да мора.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Мора сармата разліваецца ў яго ў галаве.

Поэма посвящена мужчине ("Спросите, что привело меня сюда. Если правда, то - нагота одного сармата"), имеет намек на реальное событие в биографии авторки ("сначала разберусь с одной сукой"), сколько-то ссылок на другие тексты (куда без них), прикрытый ладошкой точки мат ("Ну а так я, считай, своя здесь. Если б было чем, пришлось бы идти и публично я*ать кобылу").

Я понимаю катастрофу жанровой условности в наши дни пост-постмодерна, но что касается меня, старой зануды, это не поэма, а цикл стихотворений. Поэма требует большего объема, более сложного сюжета, большего количества персонажей и их отношений. Хочется больше игры, яркости, наготы сармата. Всего больше)

Отдельные строфы просто чудо.

Нават сынагогі тут — абарончага тыпу,
мне неяк страшна падумаць пра іх мячэты.
Вось, калі сьцісла, motto майго бэд трыпу:
хочаш быць зь іх мужчынам — бяры мачэтэ.
Час нерухомее ў жылах ад маразоў —
месяц бяз сну і пяць стагодзьдзяў бязь візы.
Рэчы тут маюць больш за адзін назоў.
Я буду трымаць цябе ў курсе.
Твая Алаіза.