4 Баюся нездаровай стрыманасці

Мне заўсёды цяжка чытаць ці глядзець гісторыі, заснаваныя на рэальных падзеях. Мабыць, я настолькі прывыкла, што кнігі, фільмы і серыялы - плод уяўлення пісьменнікаў ці сцэнарыстаў, што ўсё тое, што там апісваецца, успрымаецца нерэальна, ненатуральна. І цяжэй за ўсё, калі ўсведамляешь рэальнасць таго, што адбываецца. Цяжка, калі разумееш, што гэта БЫЛО. І цяжка абстрагавацца, аддаліцца ад падзей.

Нататка ў газеце пра забойства пабожнай сям'і паважанага фермера - і чытач знаёміцца з кнігай, якая апісвае падзеі з журналісцкага погляду. Аўтар праводзіць чытача разам з сабой па звестках таго злапомнага дня, яго наступствах і гісторыях, што прывялі да таго, што мы маем. Я ўжо пачынаю спачуваць забойцу і ўсё роўна ненавіджу яго за дзеянні. Быццам гэта мае родныя сталі ахвярамі 14 лістапада 1959 года. Капотэ па-майстэрску пераплёў паміж сабой гісторыі як галоўных, так і другасных персанажаў, і ніводнага з іх не пакінулі без увагі.

Сама кніга ўяўляе сабой пералічэнне фактаў, суцэльны тэкст з мінімумам эмацыянальнага напалу і псіхалагічнай нагрузкі. Але жах, які адчуваеш, калі знаёмішся з гэтым сухім дакументам, такі натуральны. Штодзённасць жыцця, марудныя, непрыкметныя будні перарываюцца трагедыяй, што ўзрушыла мільёны людзей. Забойцы не раскайваюцца ў зробленым, паводзяць сябе так, быццам дзеянне - частка іх нармальнага жыцця. Жорсткасць нібы заахвочваецца імі. Аўтар падымае надзённыя тэмы: чаму людзі становяцца злачынцамі, ці здольныя яны змяніцца, як зберагчы сябе ад нездаровай стрыманасці і гэтак далей. Але адказ не дацца проста. Чытач патрэбен сам прыйсці да ўсведамлення.

Цяжка, калі разумееш, што гэта на самой справе было. Цяжей, калі ведаеш, што гэта сапраўды ЁСЦЬ і БУДЗЕ.