Людзі на балоце

Асцярожна спойлеры!!!

Васька Дзятлік цяпер мой самы пагарджаны, наколькі я разумею, станоўчы герой з існуючых. Ніколькі яго не асуджаю за маладушнасць, у выпадку з нападам бандытаў (невядома хто з нас як бы павеў сябе ў такой сітуацыі), але далей яго мудацкие ўчынкі "мудрэй" адзін аднаго. Бесталковы валенак, ануча, сумны лох.

• Першае, калі ен вярнуўся з турмы, а яго баба з іншым гуляе. Бачу два варыянты. Альбо пакрыўдзiсь як дзяўчынка, што ен спачатку і зрабіў і сыдзі на дно, назаўжды. Другі, разбі морду суперніку. Але ён тупа ходзіць хвосцікам за навапаказанай парай, маўчыць і нічога не прадпрымае. Можа раней такія парадкі былі?...

• Другое, калі ен адвярнуўся ад яе, пасьля намоваў злых языкоў пра тое, што яна лупанулась з супернікам. Ты каму верыш, асьліная твая галава, бабе сваей або…

Нацыянальная самасвядомасць – гэта ідэнтыфікацыя асобы са сваёй нацыяй. І. Мележ адкрывае гэтае ўяўленне праз у прыказкі і прымаўкі палешукоў, пра якія сёння пойдзе размова на прыкладзе рамана “Людзі на балоце”. Можна сказаць, што прыказкі і прымаўкі ўтвараюць пэўную канцэптасферу, у якой дзейнічаюць персанажы. Значную ролю ў будове прыказак адыгрывае прыём антытэзы, пры дапамозе якога дасягаецца найбольшая яснасць выказваемай думкі: “Пакуль: косю, косю – да ў аглоблі”. У дадзеным прыкладзе размова ідзе пра нахабства, але супрацьстаўляецца праз пяшчотнае, лагоднае: “косю, косю”. Антытэза – гэта супрацьпастаўленне з’яў, вечных пытанняў, якія ўласцівы і іншым народам, такім чынам, беларускія прыказкі і прымаўкі ўпісваюцца ў сусветны кантэкст: беларускія прыказкі “Косю, косю – ды ў…

«Люди на болоте», первая книга трилогии «Полесская хроника», написана сильно, глубоко! Но масштаб полесской вёскi Куранi и просоветская интерпретация характеров и событий все же отбивают охоту читать продолжение трилогии - «Дыхание грозы» и «Метель, декабрь».

Першы раз чытаў у школе. Зараз вырашыў прачытаць усю трылогію. Вельмі цікавы чытаць пра веску і клопаты вяскоўцаў, таму што маленькі сам кожнае лета праводзіў у бабулі у вёсцы. Твор напоўнены вясковая прастатой и шчырасццю. Увогуле дужа спадабалася.

О человеческих душах, которым тесниться в теле селянина тяжело. Жить по правилам, бояться сказать. О любви, от которой захватывает дух, страхе в том, что будет дитё, о болоте и мелкой снежной крупе. Настойчивая Ганна, которая могла бы пройти через всё. И проходила! Упрямый Василь, который, стиснув зубы, шел вперед, но условности, неверие в лучшее тянули его назад. Книга о белоауской глубинке и духе старого времени. Твердая, неотступная, но с концом, дающем надежду. Я ее читала в школе, но совершенно забыла. Как по-другому она воспринимается сейчас.

Адразу хачу папрасіць прабачэння за магчымыя граматычныя памылкі - гэта мая першая спроба напісаць рэцэнзію на беларускай мове. Але, калі я ужо спрабую чытаць па-беларуску, чаму ж мяне не спрабаваць напісать беларускамоўную рэцэнзію? Гэтый твор Івана Мележа вельмі складна ацэньваць адназнача. З аднаго боку відавочна, што ў кнізе прысутнічае "савецкі дух". З іншага боку, у гэтым складана папракнуць аўтара - па-іншаму ў той час пісаць было амаль што немагчыма. Аднак, не гледзячы на гэта, Мележ здолеў перадаць чытачу дух беларускай вёскі, якая па-ранейшаму застаецца нейкай "рэччу ў сабе". Чытаючы кнігу, міжволі ловіш сябе на думцы, што не зусім ясна, у які час адбываецца яе дзеянне. Калі прыбраць з кнігі ўсё згадкі пра савецкай улады, можна выказаць здагадку, што дзеянне разгортваецца ў 19…

Если честно, это единственная книга в рамках школьной программы белорусской литературы, которая мне понравилась. И не просто понравилась, но стала одной из любимых. Читала ее на русском языке, так как белорусскую мову, к своему стыду, организм мой не воспринимает. Книга о любви, об обмане, о государственном аппарате постреволюционного времени, но самое главное - о простых людях, о том, как они пытались выжить в условиях меняющегося мира.

Это первая книга трилогии "Полесская хроника". Вторая - "Дыхание грозы" ("Подых навальнiцы"). А третью Мележ так и не успел дописать.

Белорусский аналог "Поднятой целины" Шолохова. Все плохо, все страдают, потом приходят коммунисты, строят мосты через болота, и всем сразу становится хорошо. Если бы не школьная программа - ни за что бы не прочитала.

отвратительное произведение. написано безграмотным мужиком, чтобы запудрить мозги таким же крестьянам.