Гісторыі пра Мінск і ваколіцы

Высветлілася, што сярод маіх знаёмых і сяброў Глобус выклікае розныя эмоцыі. Камусьці вельмі падабаецца, камусьці наадварот. Для мяне "Дамавікамерон" Глобуса у старэйшых класах стаў сапраўднай бомбай сярод розных ванільных твораў школьнай праграмы. Не-не, "Дамавікамерон" мы не вывучалі ў школе канешне - чытаў з-пад парты, калі сябар даў пачытаць. Таму Глобус мне заўсёды цікавы. Калі меньш, калі больш, але не магу прайсці міма. "Гісторыі пра Мінск і ваколіцы" - гэта зборнік кароценькіх страшненькіх гісторый пра горад, жыхароў горада, пра з'явы і жывёлаў. Іх у кніге так шмат, і яны такіся кароценькія-кароценькія, што лепш за ўсё чытаць і на ноч, перад тым як класціся спаць. У дзень па адной гісторыі. То у каго прывід завядзецца, то чорт сустрэнецца у бары, то русалка заказыча да смерці.…

Я ў чарговы раз упэўнілася, што мне больш падабаецца Глобус-паэт, чым Глобус-празаік (хоць Глобус-празаік з'яўляецца адным з герояў маёй магістарскай дысертацыі).

Гэта кніга складаецца з 4 частак: гісторыі пра людзей, гісторыі пра рэчы і з'явы, гісторыі пра горад, гісторыі пра жывёл. Гэта невялічкія замалёўкі, часам напаўлегендарныя, напаўшызафрэнічныя, але сустрэлася пара цікавых. Аднак, у цэлым кніга не пакінула пасля сябе добрага ўражання, бо палова гісторый у ёй — абсурд. Я не вельмі зразумела, для чаго пісаліся некаторыя гісторыі, некаторыя выклікалі не самыя добрыя эмоцыі. Напрыклад, як любіліся кот са свінкай. Ну што за ерась