Сірэны спяваюць джаз

У анатацыі да сваёй першай кнігі Таццяна Нядбай напісала: “Дзякуй усім, хто гэтую кнігу чакаў , - без вас яе не было б.” Сярод тых, хто чакаў гэтую кнігу быў і я. Таццяну Нядбай ведаю даўно, яшчэ з таго часу, як яна вучылася ў Полацкай нацыянальнай гімназіі. Памятаю яе першыя вершы. Памятаю, як яна выдавала ў Полацку культуралагічны бюлетэнь “Палімпсест”. Памятаю, як за ўдзел у намётавым мястэчку пасля прэзідэнскіх выбараў 2006 года трапіла на суткі ў СІЗА, а затым была вымушана выехаць у Польшчу. Жыла ў Любліне, Варшаве. Затым вярнулася ў Беларусь і стала старшынёй Беларускага ПЭН-цэнтра. Але сваіх полацкіх каранёў не хавае і ў выходных дадзеных зборніка “Сірэны спяваюць джаз” дзёрзка пазначана - “полацкія лабірынты”.

Апошнім часам вершы Таццяны трапляліся ўсё радзей і радзей, пераважна…