Адна капейка

Пасля прачытання гэтай кнігі цябе агортвае лёгкі, як восеньскі туман на паплавах, сум. Сум па мінулых днях, па ўчорашніх пачуццях, па сябрах і прыгодах дзяцінства, па няспраўджаных марах.

Уладзімір Сцяпан – мастак па адукацыі. І ягоная проза вельмі візуальная, амаль кінематаграфічная.

Усе ягоныя навэлы і апавяданні, якія аўтар аб'яднаў пад вокладкай кнігі «Адна капейка», можна ўмоўна падзяліць на дзве катэгорыі: аповеды пра сябе і аповеды пра людзей, якіх пісьменнік сустракаў на сваім жыццёвым шляху.

Найбольш кранальнымі і настальгічнымі ў Сцяпан атрымліваюцца апавяданні, у якіх ён згадвае сваё дзяцінства. Вось і само апавяданне «Адна капейка», якое дало назву кнігі, пра дзяцінства і пра мары. Аўтар апісвае незвычайнае здарэнне: аднойчы ў дзевяць гадоў ён знайшоў адразу 87 капеек; аднак…

Мне засталося два апавяданні. Мабыць я нават не дачытаю:) Такая вось сітуацыя. Але ўжо па першых старонках было зразумела: піша майстар. Кранальна, з жыццёвай праўдай. Так, як піша толькі ён. Піша пра тое, што адбываецца тут, побач. Піша не пра мяне, але ці гэта важна?:) Крыўдна толькі, у якім афармленні, на якой паперы, у якім пераплёце выйшла гэтая цудоўная кніжка. Сорам. А мабыць - гэта таксама жыццёвая прауда:)